Ik schrijf dit naar aanleiding van reacties op blogs van diverse raadsleden. Het is zo snel gedaan, een reactie op internet gezet. Helaas wordt er veel geschreven (ook anoniem of onder een nietszeggende naam) terwijl mensen het fijne vaak niet lijken te weten. Vandaar deze reactie van mijn kant.

De bespreking van jaarrekening en voorjaarsnota was af en toe scherp. Veel partijen hadden zich eraan gestoord dat GBG, GoudaPositief, 50+ en Trots een brief naar de provincie hadden gestuurd met de vraag om in te grijpen in Gouda. De fractie van de ChristenUnie heeft zich heel bewust niet aan die brief willen committeren. Want het is goed democratisch gebruik om eerst een voorjaarsnota in de raad te bespreken. De provincie heeft vervolgens haar eigen taak als toezichthouder en is daar, ook zonder brief vanuit Gouda, natuurlijk best toe in staat.

Maar wij zaten toch wel compleet met onze oren te klapperen toen Johan Weeber in het debat van 22 juni stelde dat GoudaPositief zich er niet bij neerlegt als zij in de raad langs democratische weg niet bereiken wat zij willen.

Als een van de velen heb ik daarop gereageerd en hem opgeroepen om als volksvertegenwoordiger de democratische besluitvorming te respecteren en te verdedigen. En ik heb gesteld dat, waar de democratie niet wordt gerespecteerd, dit in het uiterste geval kan leiden tot anarchie of tot een totalitaire staat. GoudaPositief lijkt te denken dat alleen zij weten wat goed is voor Gouda. En zó denken kan slechte gevolgen hebben. Daarbij heb ik als voorbeeld Mao genoemd, die tot de meest rare daden kwam omdat hij dacht te weten wat goed was voor zijn volk.

Hopelijk wordt er bij GoudaPositief nog eens nagedacht over wat het betekent om drie van de 35 raadszetels te bezetten. Nee, echt niet dat je nooit iets voor elkaar krijgt. Dat lukt de ChristenUnie met evenveel zetels immers best. Maar het betekent wel dat je soms een compromis moet kunnen sluiten. Soms win je, soms verlies je. Of, zoals collega Arjan Versteeg van de SGP dat zo prachtig zei: Laat de democratie zijn werk doen.

Anke Huisman-Mak